Mechanizm powstawania

Cyklicznie powtarzający się ruch, dokładnie według tego samego wzorca ( np. podnoszenie 10 tysięcy razy w ciągu 8-12 godzin pustych plastikowych butelek ręką nawróconą i wyprostowaną w nadgarstku i łokciu, a potem kładzenie ich na taśmę ) powoduje, że przez te 8-12 godzin dziennie w znacznie większym stopniu pracują mięśnie prostowniki nadgarstka i palców, niż zginacze.

Jeżeli do tego dodać używanie w podobny sposób ręki podczas podnoszenia siatek na zakupy, naciskania klamek do drzwi, przerzucania skrzyni biegów, to możemy policzyć , że ta grupa mięśni pracuje praktycznie 16 godzin na dobę bez przerwy.

Nic dziwnego, że z czasem dochodzi do powstania tzw. zespołu łokcia tenisisty.
W samych ścięgnach  i mięśniach dochodzi najpierw do zmian charakterystycznych dla każdego zmęczonego mięśnia.

Ulega on obrzęknięciu na skutek kwasicy wynikającej z niedoboru tlenu w stosunku do zapotrzebowania na niego.

Pojawiają się początkowo typowe bóle zmęczeniowe ( popularne zakwasy ).  Ponieważ z powodu nieustannej potrzeby używania takiej przemęczonej ręki  nie robimy tego co wydaje się naturalne, a więc nie dajemy jej odpocząć,  dochodzi do sytuacji, że miejscowy obrzęk nie znika.

To powoduje jego ucisk na naczynia włosowate ( najmniejsze naczynia krwionośne, które doprowadzają krew bezpośrednio do komórek mięśniowych i jednocześnie odbierają krew po oddaniu przez nią tlenu i odprowadzają jako krew żylną do serca ). Mięsień przestaje być prawidłowo ukrwiony i odżywiany.  To z kolei doprowadza do przechodzenia ze światła naczyń krwionośnych do tkanki łącznej ścięgna, mięśnia, powięzi czy więzadła, komórek krwi odpowiedzialnych za procesy naprawcze.

Są to: makrofagi ( monocyty ), komórki tuczne ( mastocyty ), granulocyty obojętnochłonne, limfocyty, płytki krwi. Komórki te z kolei uwalniają substancje odpowiedzialne za procesy regeneracyjne: czynnik aktywujący płytki, fibronektyna, białka adhezyjne, pochodne kwasu arachidonowego- prostaglandyny, leukotrieny, dopełniacz, kininy. 

Do podobnych procesów doprowadza również drażnienie ścięgna przez pojawiający się na skutek zmian zwyrodnieniowych tzw. osteofit- ostrą „narośl” kostną. Podobny mechanizm uruchamia też długotrwały ucisk na ścięgno i inne czynniki  sprawcze.

Działanie opisanych powyżej komórek i substancji określamy  ogólnie mianem reakcji zapalnej.   Może ona trwać do trzech miesięcy. W tym stadium ma sens podawanie leków przeciwzapalnych jako leków przeciwbólowych i leczących schorzenie ( np. Ibuprofen, Ketonal, Doclofenac, itd. ). Najważniejsze jest jednak, aby w tym właśnie okresie odciążyć kończynę,a więc przerwać działanie czynnika wywołującego. W ostrym bólu można nawet kończynę na krótki czas ( 2 tygodnie )  unieruchomić. W tym też okresie podane tzw. „blokady sterydowe” mają największą skuteczność działania.

Po trzech miesiącach, jeżeli czynnik powodujący chorobę nie zostanie zlikwidowany, dochodzi do powstawania zmian wtórnych w ścięgnach, czy powięziach.
Mianowicie obrzęknięte dłużej tkanki mają tendencję do włóknienia, lub zamiany komórek ścięgnistych, mięśniowych lub tkanki łącznej więzadeł czy powięzi w komórki chrzęstne, a nawet kostne.
Mówimy wtedy o tzw. metaplazji , czyli przemianie dojrzałych już komórek ścięgnistych, mięśniowych czy komórek tkanki łącznej więzadeł, w komórki włókniste , chrzęstne lub kostne. Objawem tego procesu jest występowanie wyczuwalnych elastycznych zgrubień w przypadku włóknienia, lub twardych wyczuwalnych ciał chrzęstnych widocznych w USG, albo skostnień widocznych na zdjęciach rtg w postaci zwapnień lub tzw. entezofitów.

Metaplazja jest procesem charakterystycznym dla obszarów , gdzie dochodzi do działania nadmiernego stresu na określoną tkankę. Jest dowodem na to, że w nadwyrężamy określoną część naszego ciała. To wyraźny sygnał, aby zmniejszyć obciążenia na nią działające.